*1927 in Emden, leistete nach dem Abitur Kriegsdienst bei der Marine, absolvierte dann eine Ausbildung zum Zimmermann und anschließend zum Schifffahrtskaufmann. Er lebte fast vierzig Jahre im Rheinland und war überwiegend im Dienste deutscher Seereederein im Frachtverkauf tätig. Seit einigen Jahren lebt er wieder in seiner Heimatstadt Emden und schreibt. Meistens werden es kurze Geschichten in ostfriesischem Platt, die in Zeitungen, Zeitschriften, Kalendern und Anthologien veröffentlicht werden.

Ik bün 1927 in Emden upstahn, hebb dar ok an't Wilhelms-Gymnasium Abitur maakt. Bi de Marine hebb ik deent. Na de Krieg hebb ik in Oostfreesland Timmermann lehrt un daarna Koopmann in de Schippfahrt. Sowat veertig Jahr hebb ik in't Rheinland för düütse Reeders de Frachtverkoop maakt. Nu bün ik al en paar Jahr weer in Emden un schriev plattdüütse Taalkes, de in Dagbladen, Tiedschriften, Klenners un Anthologien ofdruckt worren. Ik bün Lidd in de Schrieverkring Weser-Ems un in de Warkkring oostfreeske Schrieverslüü.

Publikationen, Homepage

Textprobe

Van schendarms, kriminalen un avkaten
Hein Klaudeev

Hein büülde d’r bilangs, up d‘Fiets. Griet, wat sien Ollske is, sull wall al up hum töven. Se mugg neet geern, wenn he sünner Ankünnigen so lang weg bleev. Wat kunn daar all‘ geböhren! Wat sük in de lesde Jahren för Volk in de Stadt herumdreev, dat harr sük vör teihn of twintig Jahr noch nüms vörstellt! Lüü wurren overfallen, Dören upbroken, Fahrraden klaut! Dotieds gaff’t dat blot in de grote Steden, so as Frankfurt of Berlin un in Chicago un New York! Un nu? So doch se, un Hein wuss dat. Harm, de Schendarm in‘t Streifenauto, de Hein dwars over de Straat bösseln sach, doch dat smetts ok.. Up de Straat was keen Verkehr. Vööl kunn Hein neet geböhren. He leet hum susen, wenn’t ok utsach, as wenn Hein absluut neet nöchtern was.

Dree Straten wieder boog he of, keen Minske was to sehn. Man in de een Vörtuun stunn een to wenken. Geerd Möller! Wat harr de denn? Upregen um nix? Nee, dat was neet sien Aard. Harm fuhr sachtjes up hum an un leet sien Siedfenster andaal lopen. Geerd kwamm nahder. Openbaar wull he hum wat vertellen. Daar fung he ok al an: „Stell di vör, een hett mien Rad klaut, hier vör de Döör weg! Dat neeie sülvern Rad, wat ik verleden Maant eerst köfft hebb! Man ik weet, well dat west hett! Heinrich Mackelmann heet he!

He hett sien Utwiestaske hier vör de Döör verloren, de Duddellapp! Man good, dat he so dösig is!“

Een Momentje bruukde Harm, bit he dat in sien Kopp sorteert harr. Heinrich Mackelmann, sull dat Hein wesen, de hum vörhin tomööt komen was? Hein, de mit sien besopen Kopp up’t Rad seten harr? Un de he neet anhollen harr? Dat was doch en sülvern Rad west?

Harm harr sük sülvst ohrfiegen kunnt. Dat he de neet anhollen harr? Harm wuss blot, dat he Hein heten dee un dat he hum alltied as en sachte, honorige Mann ansehn harr. Seker was he dat ok, wenn he neet en paar Sööpkes tovööl intus harr. „Moment maal“, see Harm an Geerd, „ik lööv, ik hebb dat Rad jüst sehn!. Blievt man noch en halve Stünn up, viellicht is’t denn al weer all‘ up Stee!“ He sprung in sien Kaar, waar sien Kolleeg Rita in sitten bleven was, dreihde um un bruusde off. He kreeg Hein noch in, vör dat de in Huus ankomen was. „Du Dussel“, bölkde he hum an, „du klaust di en Rad, dat du feller na dien Ollske kummst, un lettst dien Visitenkaart d’r futt bi liggen, sotoseggen an de „Tatort“. Nu smiet dien Rad man gau in mien Kombi. Daar is Bott genog. De lesde hunnert Meter bit na dien Griet düürst du denn lopen, un ik breng dat Rad daar hen torügg, waar‘t hen höört. Mörgen geihst du denn na Geerd un deist Ofbidd. Nu büst du je so besopen, dat du neet weetst, wat vöörn un achtern is!“ Dat Rad kunn Hein würelk neet mehr uptillen. Harm muss dat sülvst in’t Auto packen. Denn fuhr he torügg na Geerd, de blied was, dat sien neei Rad d’r weer was. Harm un Rita vertellden hum, wo dat lopen was, un Geerd leet dat d’r mit good wesen. Anzeigen wull he nix mehr. Harm un Rita kregen noch en Tass‘ Koffje. De kunnen se good bruken. De Nacht was noch lang.

Annerdags kwamm Hein bi Geerd to ofbidden. Daar was de Budel denn mit ofdaan. Harm harr viellicht neet heel na Vörschrift arbeid’t, man se wassen up’t Enne allmitnanner best tofree. Ok Griet, de d’r nix van mitkregen harr, dat hör Hein en Klaudeev worren was. Un ok noch en dudderge!